«… η μνήμη τρέχει πολύ δυνατά στον εγκέφαλό μου,
αδρεναλίνη, ενδορφίνες που κυνηγούν η μια την άλλη σαν εραστές χωρίς τύψη συνειδήσεως,
τρέχω στις φλέβες μου και δεν βρίσκω απελευθέρωση…
Είναι γλυκό μαρτύριο να θυμάσαι και ποθώ τη λήθη

Κλείνω τα χρώματα και κατασκευάζω το παρελθόν σε μαύρο και άσπρο.
Το κάνω περίπλοκο σαν μια πύλη από όμορφα σφυρήλατο σίδερο,
προσθέτω κομψές κολόνες και φυτεύω αρωματικό αγιόκλημα για να σκαρφαλώσει παντού”